انگــــار نــه انگـــــار نــه انگـــــار نــه انـــــگار
یـک بـــار نـه ده بــــار نـه صـد بـــار کـه بسیار
بــر مــا تـو وفـــا کــرده ولــی خیــــر ندیــدی
از جــانـب همسایــه ی دیــــوار بــــه دیــــوار
مــا ایــل یهــودا و شمــــا یوســف زهــــــــرا
بــا حیلــه ی اعــداء بــه دل چـــاه گرفتــــــار
یک عمر چه دیدی؟ چه ندیدی؟ چه کشیدی؟
از ایـن همه بی عـرضه ی بی همّتِ بی عار
گِــل باد دهــانم، چــه بگـویـم کـــه بگـــویند:
دست از سر ایــن مردم بی حــوصله بــردار
آیینــه شکست است، بگـو از چه شده سَلب
از دیــــده ی آلــوده ی مــا فـــرصت دیـــدار
« گفتــی کــه بیــایید ولــی خلــق نشستند »
آقـــــــا نکــشد منّـــت ایـــن قـــوم طـلبکـــار
یــک روز می آیـــی و صدا می زنـــی، امّـــــا
مــا نیز همــه خــواب، ولــی خفتــه ی بـیـدار
اصـلاً بـــه روی خـــویش نیـــاورده و شــایــد
انگــــار نــه انگـــــار نــه انگـــــار نــه انـــــگار
الّلهُـــمَّ عَجِّــــــلْ لِوَلِیِّکَــــــ الْفَــــــــرَج ...
